Hamid karimi

اثر «۳۹»

اثر «۳۹» یکی از متفاوت‌ترین نقاشی‌های حمید کریمی است که با ترکیب اشکال رنگی و قطعه‌قطعه بر روی زمینه‌ی خاکستری تیره خلق شده. هر بخش رنگی، مانند تکه‌ای از یک پازل یا نقشه‌ی خیالی، به‌طور مستقل عمل می‌کند اما در عین حال با سایر بخش‌ها در ارتباط است. تضاد میان رنگ‌های زنده (قرمز، آبی، سبز، زرد) با پس‌زمینه‌ی خاموش خاکستری، تعادلی میان سکون و جنبش ایجاد می‌کند.

سبک:

ترکیب با رویکرد انتزاع مفهومی (Conceptual Abstraction)

نئوپلاستیسیسم مدرن (الهام از رنگ‌های مجزا و فرم‌های هندسی)

آبستره اکسپرسیونیسم (Abstract Expressionism)

اثر «۸۸»

اثر «۸۸» از مجموعه نقاشی‌های پرانرژی حمید کریمی است. در این تابلو، خطوط مواج و رنگ‌های متنوع در کنار هم شبکه‌ای پیچیده و سیال را شکل داده‌اند؛ ترکیبی که هم حس موسیقی و ریتم دارد و هم فضایی شبیه نقشه‌ای انتزاعی از ذهن. تضاد میان رنگ‌های تند (زرد، قرمز، نارنجی) و رنگ‌های سرد (آبی، سبز، بنفش) تعادل و در عین حال تنش درونی اثر را نشان می‌دهد.

سبک:

با الهام از اکسپرسیونیسم رنگی و ساختار ریتمیک

آبستره مدرن (Modern Abstract)

اثر «۶۶» 

اثر «۶۶» از نقاشی‌های آبستره‌ی رنگین حمید کریمی است که با ضربه‌های آزاد قلم‌مو و لکه‌های رنگی قدرتمند شکل گرفته. ترکیب رنگ‌های زرد درخشان، سبز، آبی، بنفش، قرمز و مشکی، فضایی پر از انرژی و حرکت ایجاد کرده است. لایه‌های رنگی در این تابلو همزمان حس آشوب و هارمونی را منتقل می‌کنند و مخاطب را به دنیایی پر از تنوع و احساسات متناقض می‌برند.

سبک:

با رویکردی نزدیک به اکشن پینتینگ، تمرکز بر انرژی و حرکت

اکسپرسیونیسم آبستره (Abstract Expressionism)

اثر «۴۸»

اثر «۴۸» یکی از مینیمالیستی‌ترین نقاشی‌های حمید کریمی است که با پس‌زمینه‌ای تیره و ساده آغاز می‌شود، اما در میانه، شکافی باریک از خطوط رنگی زنده (زرد، آبی، سبز، بنفش) دیده می‌شود. این تضاد بین تاریکی و روشنایی، نشانه‌ای از امید در دل سکوت و فضای بسته است؛ انگار که زندگی و انرژی از دل خاموشی بیرون زده و خود را آشکار کرده است.

سبک:

مینیمالیسم با گرایش مفهومی (Conceptual Minimalism)

با گرایش به مینیمالیسم هندسی و بازی با رنگ و فرم

آبستره مدرن (Modern Abstract)

اثر «۵۰»

اثر «۵۰» از مجموعه‌ی نقاشی‌های هندسی ـ آبستره‌ی حمید کریمی است. در این تابلو، ترکیبی از رنگ‌های زنده و تیره در قالب مستطیل‌ها و فرم‌های شکسته کنار هم قرار گرفته‌اند. هر رنگ و فرم، به‌مثابه یک صدا یا شخصیت مستقل عمل می‌کند و در عین حال با کل اثر هم‌نشینی پیدا می‌کند. تکرار ریتم‌دار خطوط عمودی و رنگ‌های متنوع، نوعی حس حرکت جمعی و هماهنگی میان تضادها را ایجاد کرده است.

با رگه‌هایی از نئوپلاستیسیسم و مدرنیسم

اثر «۴۵»

اثر «۴۵» از نقاشی‌های ساختاری ـ آبستره‌ی حمید کریمی است. این تابلو با خطوط عمودی رنگی و متوالی، نوعی نظم آهنگین و ریتمیک را ایجاد می‌کند. هر خط با تنالیته‌ای متفاوت از رنگ‌های زنده (زرد، قرمز، سبز، آبی، نارنجی، سیاه و خاکستری) ترسیم شده و بافت‌های لایه‌ای رنگ، انرژی و حرکت درونی اثر را افزایش داده‌اند. بیننده در نگاه اول حس یک موسیقی تصویری را تجربه می‌کند؛ گویی هر خط یک نت موسیقایی است که در کنار دیگری هارمونی می‌سازد.

سبک:

با الهام از مینیمالیسم رنگی (Color Field)

سبک:

آبستره مدرن (Modern Abstract)

اثر «۶۱»

اثر «۶۱» با ترکیب رنگ‌های سبز و زرد، حسی از طبیعت زنده و جریان آب را منتقل می‌کند. ضربه‌های آزاد قلم‌مو که در جهات مختلف حرکت کرده‌اند، بافتی ارگانیک و پویا به تابلو داده‌اند. این اثر تداعی‌کننده‌ی نور خورشید است که از میان شاخ‌وبرگ‌ها و انعکاس آن بر سطح آب می‌تابد؛ لحظه‌ای زنده و در عین حال آرام‌بخش.

سبک:

امپرسیونیسم انتزاعی (Abstract Impressionism)

با تأکید بر نور، رنگ و حرکت طبیعی

اکسپرسیونیسم آبستره (Abstract Expressionism)

 اثر «۷۶»

اثر «۷۶» یکی از برجسته‌ترین نقاشی‌های هندسی حمید کریمی است که بر پایه‌ی شبکه‌ای از مربع‌ها و مستطیل‌های رنگی روی پس‌زمینه‌ی سیاه شکل گرفته است. ترکیب رنگ‌های پرقدرت مانند آبی فیروزه‌ای، زرد، قرمز و نارنجی در کنار سیاهی پس‌زمینه، فضایی پر از انرژی و ریتم بصری ایجاد می‌کند. این اثر نمایانگر نگاه هنرمند به نظم در دل آشوب است؛ جایی که هندسه و رنگ با هم گفت‌وگویی متافیزیکی را رقم می‌زنند.

سبک:

نئوپلاستیسیسم (Neoplasticism) با الهام از فرم‌های هندسی موندریان

اکسپرسیونیسم انتزاعی (Abstract Expressionism) در ضرباهنگ رنگ‌ها

 اثر «۷۹»

اثر «۷۹» فضایی مینیمال و در عین حال شاعرانه را روایت می‌کند. زمینه‌ی سیاه عمیق بوم، بستری آرام اما پرابهام است که بر روی آن خطوط موج‌دار و رنگی با ریتمی منظم و در عین حال آزاد حرکت می‌کنند. این خطوط تداعی‌گر صدا، فرکانس یا امواج انرژی هستند؛ انگار که هنرمند موسیقی و حرکت را به زبانی بصری ترجمه کرده است. حضور طیف‌های رنگی ملایم در دل تاریکی، تضادی میان سکون و جنبش، و میان سکوت و صدا می‌سازد.

سبک:

مینیمالیسم انتزاعی (Abstract Minimalism)

رویکرد متافیزیکی با تأکید بر صدا و انرژی در بستر بصری

آبستره مدرن (Modern Abstract)